Geçmişi bırakamayanlar...

Takıntılardan, geçmişten kurtulamayan insanlardan nefret ediyorum...
Nefret belki de yanlış bir tanımlama oldu... Kaçasım geliyor o insanlardan...
Çığlık atmak istiyorum, o insanları terk eylemek istiyorum...
İstiyorum istemesine ama gel gör kolay değil...

Geçmişten cımbızla anıları seçip onları 'an'a' kurgulamayı çok seviyor...
Sabah sabah, tam işe gitmek üzere kapıdan çıkarken cımbızının ucundakini atıyor bana...
!!!
Böylesine bir hayal gücü ve bağlantı...
Süper dedim... Hatta pes dedim... pes...
Şu an bu kapıdan çıkıp evi ve seni terk etsem kimse beni suçlamaz- suçlayamaz...

25 sene öncesi vardı cımbızının ucunda...
Ömrünün son demlerini yaşayan bir koca ve taşınılan bir ev...
Adam ölüceğine mi yansın, acılarından mı kıvransın napsın bilmez bilinmez bir halde gözünü kapamadan tasarlayıp, inşa ettiği eve ailesini yerleştirme arzusunda... Ama bedeni bu çabasına boyun eğmiyor... Yatacaksın diyor...
Kocası yerine babasıyla evi taşımak zorunda kalıyor...

Sabah sabah, baban gibi taşınma aşamasında sende beni terk edeceksin diyor !
O an kapıda duruyorum...
Zaman zaman hiç bir yere, kimselere sığamadığım, tarif edemediğim o his tüm bedenimi kaplıyor...
Anlatsan anlatılmaz, anlanılmaz tuhaf tartışmalarımızdan/ sorunlarımızdan biri daha dalga dalga tusunami etkisi yaratmak üzere bana doğru geliyor...

O an yok olmak istiyorum...
Dünya üzerinde hiç tanınmadığım, tanımadığım bir yerde sıfırdan var olmak istiyorum...
Geçmişim, dostlarım, işim, merak edilirmişim edilmezmişim umrumda olmadan...
Hiç bir hayata teğet geçmediğim, dokunmadığım, dokunulmadığım...
Başına buyruk özgür...
Sorumluluksuz...

Dalga geliyor tüm bedenimi ıslatıyor...
Sarsılmıyorum...
Yutkunuyorum...
Elimdeki spor çantamla ve bankadaki 3 kuruşumla bir uçağa atlayıp basıp gitsem oluyorum...
Gitsem gitmesinede, uzun süre eşofmanla yaşanmaz ki...

Kızgınlık geçiyor bir süre sonra ama, kırgınlıklar geçmiyor...
Kırgınlıkları geçirecek insanlar olmayınca kırgınlıklar geçemiyor...
Son derece hassas olmamak gerek...
Takmamak gerek...
Yaşandı bitti demek ve yaşamak lazım demek varken hem kendi canımı hemde başkasının kini nasıl yakarım, acıtırım demek...

Sabah sabah ağır kalkanımı bedenime geçiriyorum...
O tarifi imkansız his içimde...
Göz yaşlarım ılık ılık içime akmakta...
Benim neden olmadığım bedellerin faturası öyle kabarık ki...
Öde öde bitmez...

Borç yiğidin kamçısıdır da...
Bu kamçı bu kalkana fazla...
Kalkanı yenilemek lazım...