Kar...

Her yer bembeyaz...
Sonunda beklenen kış, kar geldi İstanbul'a...

Beyazlık birbirinden çok farklı duygular hissettiriyor...
Bir yanda soğuk, sıkıntı... Öte yanda romantik kirlenmemiş saf beyazlık...
İnsanın içi baktıkça güzelliklerle, umutla dolduran neşe veren bir güzellik...
Öte yanda ısınma derdi, yürümenin zorluğu...

Hayat çok ilginç... Umutla umutsuzluğu aynı anda yaşayabiliyorsunuz...
Bir beyazlık her şeyin üstünü örtüp mutluluğu getirip sizi alıp götürebiliyor...

Şehrin ortasında beyazlığın keyfini sürmek pek kolay olamasada üst katlarda oturmanın keyfiyle, çatılardaki ve arka bahçelerdeki beyazlığın keyfini çıkarıyorum...

Martılar uçuşuyor... Kargalar çıplak dallara konuyor... Kediler ağır ağır minik patileriyle karın üstünde iz bırakarak sığınacak bir yer aramaya gidiyor... Bacalardan dumanlar çıkıyor rüzgarla dans edip savruluyorlar bi yana...

Sıcacık yuvalardan dışarısı çok güzel...

İnsanın çocuk olası, karda yuvarlanası geliyor...
Zamansız, genç, dertsiz tasasız ufku, hayal gücü geniş, incinmemiş, neşeli, oyuncu...

Bir beyaz örtü nasıl herşeyi değiştiriyor...
Soğuğa-sıkıntısına rağmen nasıl mutlulukla doluyor insanın içi...
Yüzlerde bir tebessüm, eller kaloriferlerin üzerinde, mutfaktan gelen nefis kokular burunlarda beyazlığın keyfini sürüyor şehir insanları...