Su acıtır...

Her şeye rağmen dayanma, devam etme ve güçlü olma...
Her sabaha yeni bir gün diye yeni bir umutla başlama...

Ne güzel yazmıştı, en güzel anlar gözleri açana kadar olanlardı...
Kaybediş, yitiriliş duyguları o kadar aynı ki...
Yazısını okurken tanıdık, bildik geldi...
Burnumun direği sızladı...
Herkes aynı duyguları-acıyı yaşıyor ama dile getirilişler farklı...

Ne güzeldir uykuyla uyanıklık arasındaki o an...
Rüyada yaşananları elini uzatsan yanında bulacakmış hissiyle gözlerini açarsın...
Yüzün güler...
Mutlusundur...
Taki beyin düşten gerçeğe geçirene kadar seni...

İnatla o düşlere sarılmak, yitirmek istemezsin...
Ama beyin çoktan uyanmıştır...

İnsana kendisi kadar acı ve sıkıntı yaşatan başka kimse veya birşey yoktur...
Kendi beynin, kendi bedenin, kendi ruhun sana ne ederse eder...

Acınıda unutturan, hatırlatanda o!
Mutlulukla mutsuzluk
Sevinçle hüzün
Acı ile tatlı bedenin iki yanında...

Önce biri, sonra biri gösterir kendisini...
Sabırla her yeni gün dayanarak, güçlü olmaya çalışarak başlarsın hayatına...

Doğru yazmış...
Su acıtır...
Sabah anıların yüzüne vurulan su, anıların izlerinide yaralarıda acıtır...
Yıkayınca geçsin istersin ama geçmez...
Belki geçer bi sonrakine kadar...

Sabır...
Güç...
İnanç...
Bol acı ve göz yaşı...

Derin bi nefes alıp verip bi cigara yakmalı...
Ağırdı...
Çok ağır... Etkisi hala ruhumda ve bedenimde... okuduğum en güzel kaybediş yazısını yazıp beni hiç yoktan dumura uğratıp çook zaman önceki bana kalem olmuş acısıyla kavrulmuş kişiye...

Göz yaşlarım tüm kaybedişlere...