Affedilen ölüye...

Dün gece veda ettim sana...
Oysa çok önce vedalaşmamışmıydık...
İstemeye istemeye...
Kalbim söküle söküle, dünya başıma yıkıla yıkıla...

Ölümdün...
Mezarını bilmediğim, ölürken yanında olamadığım, öldü denilen ama ölüsünü göremediğimdin...
İnandım...
İnanmak zorundaydım...
Öldü dedim...
Öldü dediler...
Ağladım...
Mezarı olmayan bir ölüye ağlıyorsun dediler...
Ağladım...
Yıllarca ağladım...

Kırgınlıklarımın bedelini sormak için antlar içtim...
Ahlar ettim...
Sana bin defa veda ettim...
Kalbim, bedenim, ruhum başka aşklarla tanışsa da seni arayıp sordular...

Bin kere veda ettim...
Ama dün gece sana gerçekten veda ettim...
Siyah buklelerini öperek, geniş alınını okşayarak...
Seni koklayarak, göz çukuruna burnumu sokarak...
Hiç sarılmadığım kadar sıkı sarılarak...

Sana vede ettim... Gittin artık... Bitti...

Sende bende rahatladık farkındayım... Affetmenin huzuru ve hafifliği var ruhumda... Seninde bilmediğin bir yükten kurtulduğunu biliyorum...

İkimizde huzura erdik... Artık mezarın var... Başına gelmeyecek olsamda... mezarı olan bir ölüsün... Sen öldün, ben yaşıyorum... Sararmış anılarım arasında ruhuna fatiha okunacaklardansın...

Affettim seni... Rahat uyu...